Tylko dlaczego otoczka tego importowanego święta jak tak banalna, że aż mdli? Bo mnie mdli. Tak już mam i nic na to nie poradzę.
Wysyp serduszek, pluszaczków, poduszeczek, wszelkiej maści aniołeczków, koteczków i innych "gadżetów" w kolorze czerwonym jest ponad moje siły.
Dziś schodząc na śniadanie (tak się składa, że spędzam urlop w górach) zauważyłam że wszystkie stoliki udekorowane są brokatowymi serduszkami. Przy szwedzkim stole, między jajkami na twardo a tymi na miękko, pluszowe serduszka, nad ekspresem do kawy zwisa rząd małych mieniących się serduszek, nawet jajecznica wydała mi się lekko czerwona i ułożona w serca? Czy to możliwe? Czy to walentynkowa schizofrenia?
Ale dość rozważań. Niech będzie - Dzień Zakochanych. Zakochanych... na przykład w książkach.
Dobrze czyta się tę opowieść, a Nurowska prowadzi ją w ciekawy sposób. Mamy tu współczesną dziennikarkę-narratorkę, która na zlecenie szuka materiałów do biografii o Krystynie. Widzimy jak rodzi się fascynacja postacią Skarbek, jak odkrywa kolejne fakty, jak dochodzi do swych odkryć.
I jeszcze jedna dygresja. Skoro dziś o miłości. Miłość do książek to jedno, ale skoro książki przechowują biblioteki, to w zasadzie i te ostatnie można darzyć uczuciem. Czemu nie?
Spacerując sobie po beskidzkim Ustroniu natrafiłam na ... bibliotekę. W zabytkowym, odnowionym budynku. A na ścianach... murale. Ale jakie!
Z miłości do książek okazuje się, że można namalować wszystko i wszędzie.
Faktycznie te murale są niesamowite.
OdpowiedzUsuńByłam zaskoczona rozmachem z jakim zostały wykonane! Naprawdę wyglądają zjawiskowo!
UsuńWitam serdecznie!Jestem pod urokiem biblioteki w małym Ustroniu,nie dość,że odnowiono zabytkowy budynek i przeznaczono go na bibliotekę,to jeszcze tak przepięknie upiększone wnętrze!Rewelacja!
OdpowiedzUsuńI jak tutaj nie kochać bibliotek???
Książkę Nurowskiej znam,pochłonęłam ją chyba w ub.roku.Byłam pod wrażeniem niespotykanej wprost odwagi i siły charakteru,Krystyny Skarbek.Ucieszyłam się,gdy mi tą pozycję polecono,bo wcześniej miałam niejasne dość wyobrażenie o działalności tej wspaniałej,w sumie nieszczęśliwej kobiety.
A co do Walentynek?Mam tak samo dość "czerwonych wystaw" z biżuterią,bielizną,słodyczami,swetrami czy kosmetykami,w otoczce serduszek i karteczek a Amorem!
Ale,że i stół tak udekorowano i jadalnię,aż dziwne,to już doprawdy totalny przesyt!
Pozdrawiam Walentynkowo:-),Pani Madziu,życząc miłego wieczoru przy lampce wina...,zakochana w książkach i bibliotekach:-)))
Nie sprecyzowałam dokładnie, murale znajdują się na ścianach zewnętrznych bocznych.
UsuńW temacie Walentynek... to pisząc post byłam jeszcze przed kolacją, więc nie wiedziałam, że na deser będzie szarlotka w kształcie... serduszka oczywiście!
No cóż, winko wypite, czas spać, bo jutro czeka mnie Szlak Habsburgów. Pozdrawiam :))
Jakie piękne murale!Rzadko się tak spotyka:)A "miłośnicy" Nurowskiej nie czytałam.
OdpowiedzUsuńJa jestem w trakcie lektury, bardzo ciekawa książka. Polecam!
UsuńMurale niezwykłe, a "Miłośnica" to kawał świetnej fabularyzowanej biografii :)
OdpowiedzUsuńZdanie o "Miłośnicy" mam podobne, czytam powoli, delektując się historią o Krystynie Skarbek.
UsuńZa Walentynkami też nie przepadam, i to właśnie ze względu na banalną, przesłodzoną konwencję święta... Co roku albo siedzę wtedy w domu, albo jadę gdzieś, gdzie na pewno tysiąca różowych serduszek nie będzie ;)
OdpowiedzUsuńMurale piękne! Początkowo myślałam nawet, że to wnętrze biblioteki :)
Murale cieszą się dużą popularnością, wiele osób robi sobie na ich tle zdjęcia.
UsuńTelewizja do tego stopnia ludzi ogłupia, że moja 82-letnia mama zawsze do nas dzwoni w Walentynki, żeby złożyć życzenia! Na moje nieśmiałe sugestie, że to święto ZAKOCHANYCH, zazwyczaj rzecze, iż przecież nas kocha :)
OdpowiedzUsuńA Nurowskiej twórczości nie znam wcale, jakoś mi nigdy nie wpadła w ręce.
Murale cudne!
Ja własnie Nurowską sobie teraz ponownie przypominam. Mam w planach jeszcze "Niemiecki taniec".
Usuń