Dwór w Krasnogrudzie - śladami Czesława Miłosza

Wzmianki o Krasnogrudzie pojawiły się już na tym blogu. Na stronie  Moje oczarowania zamieściłam kilka zdjęć, potem w artykule Przy kawiarnianym stoliku odsyłałam do nastrojowej kawiarni "Piosenka o porcelanie". 

Krasnogruda, niewielka wieś, położona za Sejnami, tuż przy litewskiej granicy, jest miejscem tak niezwykłym i tak odurzająco pięknym, że powracam do niej we wspomnieniach często. Było to miejsce dla mnie szczególne, bo przeżyłam tu oczarowanie Miłoszem. Tak naprawdę słowo "Milosz" zaistniało we mnie dopiero od tej wizyty. Nabrało znaczenia, przestało być nazwiskiem twórcy, którego trzeba znać. Zaczęło być nazwiskiem człowieka, którego życie chciałam poznać. 

A wszystko zaczęło się tu, w Krasnogrudzie...

Wakacyjny wyjazd, przeczytana gdzieś w przewodniku lakoniczna informacja, a potem  ciekawość, która zaprowadziła mnie do otwartego i odbudowanego nie tak dawno przez Fundację 'Pogranicze", dworku. Dwór należał przed laty do rodziny Czesława Miłosza, a tak naprawdę do jego ciotek: pięknej Gabrieli Elli Lipskiej (która była pierwszą miłosną fascynacją dorastającego poety) i Janiny Niementowskiej. Obydwie panie, by ratować majątek i podreperować finanse rodziny prowadziły w okresie międzywojennym we dworze pensjonat.
Przyjeżdżała tu inteligencja warszawska, organizowano przejażdżki, spacery, grzybobrania, tańce, pływano w pobliskim jeziorze Hołny. Przyglądał się temu nieśmiały, pełen marzeń nastolatek - Czesław Miłosz. Często siedział milcząco przy stole, chmurny, cichy, przysłuchując się rozmowom prowadzonym przez warszawskie towarzystwo. 
                                                                                                                                                                                       

Do dworku z czerwonym gankiem prowadzi ścieżka poetów. 
Na glinianych tabliczkach można poczytać fragmenty wierszy...

Dziś dwór w Krasnogrudzie przyjmuje gości i turystów, prowadzone są tu warsztaty, spotkania, odczyty. W samym dworku zaskakują ascetyczne wnętrza, nie odtworzono autentycznych, bo dwór nie miał pełnić roli muzeum, ale być miejscem otwartym, żywym, pełnym twórczych myśli.

Jedynym miejscem, które zaaranżowano "w duchu epoki" jest - jakie to znamienne - biblioteka.

W Krasnogrudzie można odpocząć. Nie ma tłumów, dojeżdżają tu nieliczni. Droga jest szutrowa, pomiędzy polami i jeziorami. Jest niewiele miejsc, gdzie można poczuć atmosferę dawnych lat, gdzie cywilizacja zostaje gdzieś daleko. Tu przyroda, architektura, poezja żyją w jakiejś niesamowitej symbiozie. Dobra energia tego miejsca odczuwalna jest wszędzie. We wnętrzach dworu, w piwnicach pięknej kawiarni, między starymi drzewami parku, na werandzie dworku, skąd kamienna scieżka prowadzi wprost nad jezioro...

Chciałabym jeszcze kiedyś pojechać do Krasnogrudy, a jednocześnie trochę boję się takiego ponownego "spotkania". Boje się, że te wrażenia i przeżycia wówczas mi dane już mogłyby się nie powtórzyć...

                                                                               ****

Po przyjeździe ogarnęła mnie gorączka czytania Miłosza, kupowania Miłosza. Nagle chciałam wiedzieć wszystko i wszystko przeczytać. Oczywiście to niemożliwe.  

                                                                                                                                             

Zakupiłam więc monumentalną biografię Miłosza pióra A. Franaszka, "Dolinę Issy", "Powroty do Litwy" - zbiór esejów, listów, wierszy Miłosza i litewskiego pisarza Tomasa Venclovy. Poszukałam jedynego tomiku wierszy poety, jaki posiadałam w swych zbiorach, to "Hymn o Perle".

Wreszcie kupiłam pięknie wydaną, pasjonująco napisaną książkę Zbigniewa Fałtynowicza "Wieczorem wiatr. Czesław Miłosz i Suwalszczyzna". Na okładce, prezentowanej powyżej, zdjęcie z lat 30. Czesława Miłosza kapiącego się w jeziorze Hołny w Krasnogrudzie.